Til varnar náttúruauðlindum Íslands

Við íslendingar vitum að við erum rík af náttúruauðlindum. Fiskurinn, fallorkan, jarðhitinn, vatnið, moldin, staðsetning og ásýnd landsins eru náttúruauðlindir sem við trúum að erlendar ríkisstjórnir, fyrirtæki og alþjóðastofnanir ásælist og séu tilbúin til þess að beita hvaða meðulum sem er til þess að koma höndum yfir.

Það er mikið talað um að ,,verja náttúruauðlindir " íslendinga fyrir ,,ásælni útlendinga". Við megum ekki ganga í alþjóðasamtök (EES), gera alþjóðasamninga (Icesave), selja orkufyrirtæki (HS Orka), eða bara yfirleitt nokkuð það sem krefst þess að við tölum ensku því þá erum við að ,,færa náttúruauðlindir okkar í hendur útlendinga".

Ég fór að hugsa um þetta þegar ég las skýrslu breskrar þingmannanefndar um íslensku bankakreppuna og áhrif hennar á Bretland. Skýrsluna má finna hér.

Þar má finna eftirfarandi: 

,,Iceland has a population of 319,756 people which places it in size of population somewhere between Coventry and Wakefield. This volcanic island is not especially abundant in natural resources and historically has ranked amongst the poorest countries in Western Europe. Its economy has traditionally depended heavily on the fishing industry."

Skyldi það vera að við séum ekki aðeins rík af náttúruauðlindum heldur einnig hæfni til sjálfsblekkingar líka?

Það er nefnilega staðreynd að þó hér séu náttúruauðlindir þá eru þær aðeins miklar í hlutfalli við fjöldann, þ.e. gamla góða höfðatölureglan gildir hérna líka og gerir okkur mest og best.

Fiskveiðiaflinn er aðeins brot af heimsaflanum, orkan er aðeins brotabrot af heildarorkuþörf heimsins(og ekki mjög ódýr heldur, kol eru ódýrasti orkugjafinn og mikið til af þeim). Það er enginn skortur á vatni í heiminum, því er aðeins misskipt á milli svæða og vatn á eyju í Atlantshafi kemur að engu gagni í Afríku. Við erum meira að segja eitt minnst heimsótta land í heiminum af ferðamönnum. Það er aðeins í hlutfalli við íbúafjölda sem við skorum eitthvað þar.

Og þá vaknar upp spurningin. Hversu mikið vilja útlendingar í alvörunni leggja á sig til þess að ,,koma höndum yfir" náttúruauðlindir íslendinga þegar þær eru í raun og veru afskaplega litlar? Maður skilur stríð til þess að komast yfir ríkar olíulindir, demanta- eða gullnámur. En á það sama við um fiskimiðin okkar? Bretar voru ekki tilbúnir til þess að fara í stríð til þess að hafa aðgang að fiskimiðunum. Þó við viljum gjarnan kalla árekstrana ,,þorskastríð" þá var ekki um alvöru stríð að ræða.

Ég held að náttúruauðlindir okkar séu fyrst og fremst uppspretta auðs í okkar eigin augum og fyrir okkur sjálf. Fyrir útlendinga er einfaldlega of lítið af náttúruauðlindum hér til þess að það taki því að leggja sig eitthvað fram um að komast yfir þær og feitari geltir að flá annars staðar.